Życie kulturalne na wyspie jest niezwykle bogate i różnorodne. Język hiszpański jest językiem urzędowym kraju, jednak z dużą częścią mieszkańców – zwłaszcza w regionach wypoczynkowych – bez trudu porozumiemy się w języku angielskim, niekiedy również – w niemieckim czy francuskim. Dominikana została odkryta 1492 roku przez Krzysztofa Kolumba i stanowiła pierwszą stolicę Hiszpanii w Nowym Świecie. Przez wieki przechodziła z rąk do rąk kolejnych europejskich potęg (m.in. Hiszpania, Francja). Obecnie jest krajem niepodległym o ustroju republikańskim. Kultura wyspy swój wyjątkowy charakter zawdzięcza złożonym korzeniom: stanowi mieszankę kultury europejskiej (wpływ białych kolonizatorów), afrykańskiej (związana z przywiezionymi na wyspę niewolnikami z Afryki) i tubylczej. (Taíno). Zwłaszcza trzy jej obszary są ważne dla mieszkańców: muzyka, sport oraz kulinaria.

Dominikana znana jest na całym świecie ze względu na rodzaj muzyczny zwany „merengue” oraz styl taneczny o tej samej nazwie. Merengue charakteryzuje się żywiołowością, szybkim tempem, podstawowymi instrumentami są tu, m.in. bębny, akordeon, instrumenty klawiszowe (syntezator, pianino) oraz dęte. Merengue stało się popularne, kiedy emigranci z Dominikany przybyli do USA, w latach 80. i 90. (np. w znanym filmie pt. „Dirty Dancing” pojawiają się elementy tej muzyki oraz odpowiadającego jej tańca). „Bachata” to kolejny styl taneczny specyficzny dla Dominikany – wywodzi się z wiejskich i marginesowych środowisk, cechuje się dużą emocjonalnością, tą związaną ze smutkiem i zawiedzioną miłością (jest w tym względzie podobna do bluesa). Również etniczny rap – rap dominikański zwany także „rapem podwórkowym” – jest na wyspie bogato reprezentowany. Jego twórcy łączą w swoich utworach elementy typowo amerykańskie z merengue czy salsą. Co roku na Dominikanie odbywa się także wielki festiwal jazzowy, na którym goszczą za każdym razem artyści z wielu stron świata – Europy, Kanady, Azji itd.

Najważniejszy sportem jest dla mieszkańców Dominikany baseball oraz gra w domino. Często możemy natknąć się tutaj też na chłopców grających w kulki (tzw. marbles). Jeśli idzie o baseball, warto odnotować, że Republika Dominikany może poszczycić się – zaraz po USA – największą ilością zawodników w pierwszej lidze (Major League Baseball).

Obywatele Dominikany są prawdziwymi smakoszami, choć ich menu różni się od tego, do jakiego przyzwyczajeni są turyści z Europy. Produkty skrobiowe (ryż, czerwona i biała fasola, banany itd.) oraz mięso i owoce morza to podstawowe składniki miejscowych dań. Nabiału spożywa się tutaj mało. Kuchnię dominikańską można określić jako mix smaków hiszpańskich i afrykańskich, niektóre potrawy są bardzo zbliżone w smaku do tych, jakie jada się w krajach latynoamerykańskich. Charakterystyczne dla Dominikany dania to np. chicharrón (potrawa przyrządzana z mięsa drobiowego, wieprzowego lub baraniny), pastelitos (makaron dominikański nadziewany słodkim lub ostrym nadzieniem), chimichurris („mięso w bułce” przybrane kapustą) czy tostones (smażone zielone banany). Jeśli idzie o desery, popularne są tutaj: ryżowy pudding, fasola ze słodkim kremem oraz tzw. frio frio (pokruszony lód polany owocowym syropem) i dulce de leche (porcja stopionego karmelu).

Spośród mnogości miejscowych trunków warto wymienić choćby „Morir Sonando” („Umrzyj marząc”) – popularny napój, w skład którego wchodzi mleko, sok pomarańczowy, brązowy cukier oraz ekstrakt z wanilii, a także „mabi” – miejscowe piwo korzenne.

Dominującą na Dominikanie religią jest chrześcijaństwo, a w jego obrębie zwłaszcza katolicyzm (88,6% ludności) oraz protestantyzm (4,2%). Znajdziemy tu również kilka procent wyznawców judaizmu (w stolicy Dominikany, Santo Domingo, znajduje się synagoga), mormonów oraz mieszkańców, którzy praktykują voodoo. Republika Dominikany ma dwie patronki: Panią Miłosierdzia oraz Panią Wielkiej Łaski. Wyznania chrześcijańskie rozpowszechniły się na wyspie za sprawą misjonarzy hiszpańskich.