W dalszym ciągu wśród mieszkańców Izraela głęboko zakorzenione jest poszanowanie religii oraz przekazywanie takich tradycji, jak obrzezanie i bar micwa. Według prawa, dziecko płci męskiej powinno być obrzezane w ósmym dniu po jego narodzeniu. Obrzędowi towarzyszy huczna uroczystość, gromadząca całą rodzinę i znajomych. Dziecko osiąga dojrzałość religijną kiedy ukończy 13 lat (bar micwa). Oznacza to, że od tego momentu musi przestrzegać prawa obowiązującego Żydów. W pierwszy szabat po 13tych urodzinach chłopiec po raz pierwszy czyta Torę w synagodze. To wielkie wydarzenie w życiu młodego mężczyzny jest świętowane przez całą rodzinę. W społecznościach reformowanych odbywają się również uroczystości bat micwa dla dziewczynek.

Ludność zamieszkująca Izrael jest bardzo różnorodna. Współcześnie na społeczeństwo izraelskie składa się bogata mozaika kulturowa. Z jednej strony wszechobecny jest duch pionierów tego państwa. Nadal kładzie się ogromny nacisk na zachowanie zdrowego stylu życia i ciężkiej pracy. Jednak z drugiej strony, obowiązujące niegdyś zasady powoli zaczynają zanikać. Młoda generacja Żydów coraz częściej podąża za nowobogackim stylem życia, lubując się w ciągłej konsumpcji. Dochodzi do ścierania się tych dwóch stylów życia w wyniku którego ortodoksyjni Żydzi często występują przeciwko nie poszanowaniu tradycji.

Jeżeli chodzi o obyczaje odnoszące się do turystów. Do najważniejszych należą te które dotyczą zawierania transakcji: ogólnie przyjęło się, iż kelnerzy wręczają rachunki z dopiskiem „obsługa nie jest wliczona w cenę", ważne jest aby nie targować się ze sprzedawcą, jeśli nie jest się w pełni zainteresowany kupnem.

Ludność żydowska należy do ludzi oczytanych i lubiących czytać książki. Z Izraela pochodzi laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, Szmuel Josef Agnon. Do najbardziej znanych twórców współczesnej literatury izraelskiej należą: Chaim Nahman Bialik, Szaul Czernikowsky i Josef Chaim Brenner. Dużym uznaniem na całym świecie cieszy się Abraham Jehoszua. Mr Mani, jego najnowsza książka jest światowym bestsellerem. Wzruszający dzieło opowiada o wędrówkach sześciu pokoleń rodziny żydowskiej. Najsłynniejszym przedstawicielem pisarzy żydowskich tworzący przed 1948 r. jest Mosze Szamia. Najczęściej tłumaczonym jest natomiast jest Amos Oz – jego książki przełożono na 22 języki. Dla osób zamierzających odwiedzić Jerozolimę, wartą polecenia jest powieść Amosa Elona pt. Jerusalem: City of Mirrors. Jego powieść zawiera wiele wspaniałych opisów tego miasta.

Społeczeństwo Izraela wprost przepada za przedstawieniami teatralnymi. Widownie teatrów są zawsze zapełnione, a bilety należy rezerwować z dużym wyprzedzeniem. Największym zainteresowaniem publiki cieszą się sztuki o tematyce lokalnej, komedie oraz parodie. Tematem takich przedstawień są sprawy , które napełniają dumą każdego Izraelczyka. Początki teatru przypadają na lata migracji spowodowanych wojną. W tamtych czasach przybył do Palestyny teatr Habimah z Moskwy ( obecnie Teatr Narodowy Izraela). Oprócz niego bardzo znany jest teatr Cameri w Tel Awiwie, teatr Khan w Jerozolimie i miejskie teatry w Hajfie i Beer Szewie.

Do perełek kina Izraelskiego należą takie obrazy jak Runaway Train i Otello. Pierwszymi filmami powstałymi w Izraelu były syjonistyczne produkcje propagandowe. Miały one na celu podniesienie wartości społeczeństwa żydowskiego poprzez ukazanie mężnego “nowego Hebrajczyka”. W latach 60tych kinematografia izraelska produkuje głównie filmy typu bureka, czyli charakterystyczne niskobudżetowe komedie. Najpopularniejsze filmy to komedia Rabbi Fishke Goes to War, wojenny Six Days to Eternity.

Rozkwit muzyki klasycznej w Izraelu, zaczął się w latach 30tych, kiedy czołowi i najbardziej utalentowani żydowscy muzycy szukali schronienia przed nazizmem. Światową sławą cieszy się skrzypek Icchak Perlman. Znana ze swej świetności na całym świecie jest także Izraelska Orkiestra Symfoniczna. Główne sale koncertowe to: Mann Auditorium w Tel Awiwie i Binyanei Ha’Umah w Jerozolimie.

Klezmer to tradycyjna żydowska muzyka taneczna, pokazana między innymi w Skrzypku na Dachu. Obecnie dzięki takim zespołom jak Klezmatics z Nowego Jorku ten styl muzyczny przeżywa swoją drugą młodość. W sierpniu warto wybrać się na coroczny festiwal muzyki klezmerskiej, odbywający się w okolicach Safedu. Dla ludzi interesujących się muzyką jazzową, godnym uwagi jest śpiewający po hebrajsku Nurit Galron (jego najlepsze kawałki zawiera album Nurit Galron).

Ortodoksyjni Żydzi wyróżniają się charakterystycznym stylem ubioru: czarne kapelusze (w szabat lisią czapą), długie czarne chałaty, białe koszule noszone bez krawata, brody oraz krótkie włosy z pejsami. Stworzono współczesną wersję tego stroju, bez zmian barwy ubrania. Kobiety zawsze noszą zakrywające ciało płaszcze i długie spódnice. Mężatki wedle żydowskiego prawa muszą nosić nakrycia głowy. Do modlitwy wkłada się tałes (tallit) czyli szal modlitewny. Głównym elementem ubioru, który symbolizuje religijność Żyda jest jarmułka lub kippa. Co do wyglądu jarmułki nie ma określonego przepisu, dlatego w tym przypadku tworzone są rozmaite fasony, kolory. Noszenie jarmułki jest elementem tradycji. Żydzi niewierzący nie noszą jarmułki. Przy Ścianie Płaczu często można zauważyć Żydów ze skórzanym rzemykiem zawiązanym wokół ramienia i dłoni, oraz drugim – obwiązanym wokół głowy. Są to tzw. filakterie (tefillin). W skład filakterii wchodzi pudełko, zawierające spisane na pergaminie teksty z Tory. Żydzi noszą je by na znak przypomnienia o tym, że umysł, serce i ciało mają służyć czynieniu dobra, a nie zła. Zgodnie z tradycją, noszą je mężczyźni (podczas porannych nabożeństw, z wyjątkiem szabatu i świąt).